Από την αρχή της πανδημίας του κορονοϊού έχει γίνει εμφανές ότι υπάρχει μεγάλη ετερογένεια σε ό,τι αφορά τη μετάδοση του ιού, κάτι που ισχύει και για τους υπόλοιπους κορονοϊούς αυτής της τάξης.
Αυτό σημαίνει πως δεν μεταδίδουν όλοι οι ασθενείς τον ιό στον ίδιο βαθμό, αλλά και πως υπάρχουν συγκεκριμένοι βιολογικοί πράγοντες που καθορίζουν αυτή τη διαφοροποίηση.
Οι Καθηγητές της Ιατρικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών, Γκίκας Μαγιορκίνης και Θάνος Δημόπουλος (Πρύτανης ΕΚΠΑ) αναφέρουν ότι μία υπόθεση που έχει συζητηθεί πολύ είναι το ιϊκό φορτίο – δηλαδή η ποσότητα του ιού που απεκκρίνεται στο ανώτερο αναπνευστικό, από τον ρινοφάρυγγα.
Τι δείχνουν οι μετρήσεις του ιϊκού φορτίου
Το ιικό φορτίο αποτελεί σημαντική μέτρηση για την μεταδοτικότητα, αλλά και την βαρύτητα της νόσου, και χρησιμοποιείται κατά κόρον σε διάφορες νόσους, μεταξύ αυτών και το AIDS.
Σε αυτήν την περίπτωση, βέβαια, το πόσο μεταδοτικός είναι ο ασθενής φανερώνεται από το ιϊκό φορτίο στο αίμα, ενώ τα επίπεδα του ιϊκού φορτίου μετά την πρώτη φάση της μόλυνσης είναι ενδεικτικά και για το πόσο γρήγορα θα προχωρήσει η νόσος.
Σε αντίθεση με το ιικό φορτίο στο αίμα, η μέτρηση του ιϊκού φορτίου σε δείγματα από το αναπνευστικό, ωστόσο, παρουσιάζει πολλά προβλήματα.
Καταρχήν είναι δύσκολο να συγκριθούν δείγματα που έχουν συλλεγεί με διαφορετικούς τρόπους λήψης. Σε αντίθεση με την αιμοληψία, η δειγματοληψία από το ανώτερο αναπνευστικό έχει μεγάλη διακύμανση όσον αφορά την συλλογή του βιολογικού υλικού.
Άλλο σημαντικό πρόβλημα είναι πως η ποσότητα του ιού (SARS-CoV-2) που απεκκρίνεται στα διάφορα στάδια της νόσου αλλάζει δραματικά μέσα σε ώρες και από ημέρα σε ημέρα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι μέσα στην ίδια ημέρα στο δείγμα ενός ασθενή μπορεί να αυξηθεί εκατομμύρια φορές η πυκνότητά του ιού.
Το διάστημα που μεταδίδουν οι εμβολιασμένοι είναι πολύ μικρότερο
Σε πρόσφατη δημοσίευση στο έγκριτο περιοδικό New England Journal of Medicine παρουσιάζονται για πρώτη φορά στοιχεία που λαμβάνουν υπόψιν και ελέγχουν την διακύμανση της δειγματοληψίας ανά ασθενή όσον αφορά το ιϊκό φορτίο. Αυτό έγινε εφικτό μέσω της επαναλαμβανόμενης δειγματοληψίας σε άτομα που παρακολουθούνταν για μεγάλο χρονικό διάστημα πριν νοσήσουν.
Έτσι έγινε εφικτή η μέτρηση του ιϊκού φορτίου πριν την εμφάνιση συμπτωμάτων και μέχρι την αποδρομή του ιού από τους ασθενείς καταγράφοντας πλέον καμπύλες φορτίων του ιού ανά ασθενή.
Στη συνέχεια αντί να συγκρίνουν μία τιμή ιϊκού φορτίου ανά ασθενή συνέκριναν τις καμπύλες των ιϊκών φορτίων. Αυτό που έγινε προφανές από αυτή την σύγκριση είναι ότι η συνολική απέκκριση του ιού ανάμεσα στα διαφορετικά στελέχη που αναλύθηκαν (Άλφα, Δέλτα, αρχικά στελέχη) δεν είχε σημαντικές διαφορές.
Οι όποιες διαφορές που είχαν παρατηρηθεί σε προηγούμενες μελέτες πιθανότατα οφείλεται σε συστηματικά σφάλματα κατά την δειγματοληψία και την φάση της επιδημικής καμπύλης του κάθε στελέχους. Το πιο ενδιαφέρον ωστόσο στοιχείο προέκυψε όταν συγκρίθηκαν οι καμπύλες του ιικού φορτίου μεταξύ ατόμων που είχαν εμβολιασθεί και μη εμβολιασμένων.
Σε αυτήν την περίπτωση η διαφορά ήταν χαρακτηριστική και σημαντική, με τον χρόνο απέκκρισης του ιού να συντομεύεται σημαντικά στους εμβολιασμένους σε σχέση με τους μη εμβολιασμένους δείχνοντας ότι ο χρόνος που μεταδίδουν οι εμβολιασμένοι είναι σημαντικά μικρότερος.
